…عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: «مِنْ أَشَدِّ مَا فَرَضَ اللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ ذِکْرُ اللَّهِ کَثِیراً.»ثُمَّ قَالَ: «لَا أَعْنِی سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ اللَّهُ أَکْبَرُ وَ إِنْ کَانَ مِنْهُ وَ لَکِنْ ذِکْرَ اللَّهِ عِنْدَ مَا أَحَلَّ وَ حَرَّمَ فَإِنْ کَانَ طَاعَةً عَمِلَ بِهَا وَ إِنْ کَانَ مَعْصِیَةً تَرَکَهَا.»
الکافی، ج۲، ص۸۰
از ابوعبیده حذّاء نقل شده است:
امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند:
«از موردتأکیدترین کارهایی که خداوند بر مخلوقاتش واجب نموده، «زیاد ذکر کردنِ خداوند» است.»
سپس حضرت فرمودند:
«مقصودم (از ذکر کثیر،) «سبحان‌الله و الحمدلله و لاإله‌إلاالله و الله‌أکبر» نیست، هرچند این هم از مصادیق آن (ذکر کثیر) است.
اما (مقصودم از ذکر کثیر،) یاد کردنِ خداوند در زمانی است که (چیزی را) حلال کرده و حرام کرده؛
اگر طاعتِ (خداوند) است، به آن عمل کند
و اگر معصیتِ (خداوند) است، آن را رها کند.»